De bijen zijn niet geamuseerd. Het zijn er veel, ze zwermen massaal om me heen. Gelukkig heb ik mijn pak aan en goede handschoenen. Zolang ze maar niet in mijn benen steken, want mijn broek is niet bij-dicht.
Ik heb de kast geopend: ik ga de bakken reoganiseren en er één raam bijhangen. Ik heb gelezen dat elf raten in een kast natuurlijker is dan tien.
In de kast zitten drie bakken. In iedere bak zitten tien houten raampjes met raat die de bijen zelf hebben gemaakt. Met mijn handen moet ik de kast in om de ramen over te hangen in nieuwe bakken. Met ruimte voor elf.
De bijen vliegen op. Woest zoemen ze rond mijn hoofd. Ik hoor een tandartsboor bij mijn schouder. Daar zit een bij verstrikt. Met een klap leg ik haar het zwijgen op.
Ik moet mijn best doen om niet in paniek te raken. Diep ademhalen, even weglopen en dan meteen weer terug. Want dit is geen klusje dat je kunt laten liggen om later weer verder te gaan. De raten in de bakken vormen samen één groot nest dat je niet te lang uit elkaar mag halen. De honingkamer en de bovenste broedbak staan al aan de kant. Nu moet de onderste bak nog los van de bodem.
De bijen kitten iedere kier dicht met propolis, ontzettend plakspul. Als ik de onderste bak wil optillen, komt de bodem mee. De bak is ook veel te zwaar voor mij. Twee ramen vol honing pik ik in, dat scheelt gewicht. De bijen maken wel weer nieuwe. Nu lukt het wel: voorzichtig zet ik de bak op de kast ernaast.
Het is een kunst om kalm te blijven. Van bruuske bewegingen raken de bijen opgewonden. Dan vliegen ze op en proberen ze in mijn pak te komen. Af en toe loop ik weg om de ergste zoemers kwijt te raken.
Ik doe zo voorzichtig mogelijk. Toch richt ik een slachting aan. Overal liggen dode bijen. Het is onmogelijk om de dikke raten uit de kast te tillen zonder ze te pletten. Een stem in mijn hoofd roept ‘Sorry, sorry’ en een andere antwoordt dat ze dan maar niet zo lastig hadden moeten doen. Ik hoop dat de koningin niet tussen de gesneuvelden zit. Ik heb haar niet gezien.
Als ik alle ramen heb overgezet en de meeste bijen terug zijn in de kast, leg ik het deksel er weer op. Er vliegt altijd wel een boze bij mee, dus ik hou mijn pak aan tot ik thuis ben. Mijn t-shirt plakt aan mijn rug. De honing haal ik later wel op.
xx Caroline
Het bericht De angst van de beginnende imker verscheen eerst op Carolaan.